Zwierzęta dzikie i leśne

Jego pierwotną ojczyzną są Indie i Sri Lanka, gdzie najczęściej przebywają w lasach liściastych, zaroślach, ale także na terenach trawiastych. Pawie są często trzymane na wolności w parkach zamkowych i ogrodach zoologicznych. Paw jest narodowym ptakiem Indii. Samiec pawia w koronie ma niebieską głowę, szyję i brzuch. Tylne pióra są zielonkawo-brązowe, a skrzydła brązowe i czarne paski. „Ogon” pawi nie jest w rzeczywistości prawdziwym ogonem, ale raczej bardzo wydłużonymi górnymi piórami ogona, które tworzą tzw. "chodnik". Na końcu każdego pióra skrzydła znajduje się „pawie oko”. Samce mogą mierzyć ponad 2 metry nawet z pióropuszem. Zarówno samce, jak i samice mają na głowie kilkucentymetrową koronę. Nawet pawie mogą rozłożyć pióra ogona, gdy są zagrożone, ale są one znacznie mniejsze niż u koguta. Samice składają 4–8 jasnobrązowych jaj. Młode wylęgają się po 28 dniach. Samica opiekuje się pisklętami samotnie. Pawie mogą żyć do piętnastu lat.

Pelikan północnoamerykański to imponujący ptak o wysokości 50–70 cm, rozpiętości skrzydeł około 110 cm i wadze 7 kg. Podobnie jak inne pelikany, jest potężnie zbudowany, ma długą szyję, wyraźnie krótkie kończyny i charakterystyczny mocny dziób z kieszenią na gardło. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Podobnie jak inne pelikany, podstawowym składnikiem jego pożywienia są ryby, na które podobnie jak pelikan brunatny nie nurkuje, lecz poluje pływając na powierzchni. Gniazdują w stadach, które mogą liczyć do 5000 par. Składa 2-4 jaja w gnieździe w formie płytkiej dziury w ziemi, którego okres inkubacji trwa około 1 miesiąca. Młode opuszczają gniazdo po około 3-4 tygodniach.

Saichania („piękna”) była roślinożernym, opancerzonym dinozaurem z rodziny Ankylosauridae. Żył w okresie górnej kredy na terenach dzisiejszej Mongolii. Saichania osiągała długość od około 5,2 do 7 metrów i wagę około dwóch ton. Całe krępe ciało tego opancerzonego dinozaura było pokryte kolcami i masywną zbroją. Na czaszce odkryto nawet ślady przystosowania się do życia w klimacie pustynnym (gruczoł solny w pobliżu pyska itp.).). Zbroja była najwyraźniej używana przez tego ankylozaura do obrony przed dużymi teropodami, takimi jak Tarbozaur.

Sokół wędrowny to najszybszy ptak świata, potrafiący podczas nurkowania osiągnąć prędkość ponad 300 km/h. Rozpiętość skrzydeł sokoła wędrownego wynosi 74–120 cm, długość ciała 35–58 cm. Wzrok sokołów uważany jest za doskonały. Ich oczy są stosunkowo duże, widzą obuocznie i potrafią skupić się na trzech poruszających się obiektach jednocześnie. Sokoły widzą ptaki w locie ze znacznie większej odległości niż ludzie, nawet przy użyciu lornetki o wielokrotnym powiększeniu. Poluje prawie wyłącznie na ptaki w locie. Styl polowania nie jest zbyt odpowiedni w przypadku ofiar naziemnych, dlatego rzadko ucieka się do polowania na małe ssaki i próbuje zmusić ptaki na ziemi do startu.

Często nazywany jest królem nocy. Puchacz to duży, potężny ptak i jedna z największych sów, większa od myszołowa, ale z drugiej strony wyraźnie mniejsza od np. myszołowa. Złoty Orzeł. Długość ciała wynosi 60–75 cm, rozpiętość skrzydeł 160–188 cm, waga waha się w granicach 1500–2800 g. Żywi się głównie małymi i średnimi ssakami oraz ptakami, ale rzadko zjada także płazy, gady, ryby i większe owady. Sęp jest ptakiem samotnym, który poza sezonem lęgowym unika przedstawicieli własnego gatunku. Na wolności sowa dożywa około 20 lat. W niewoli jest dłuższy (do 60 lat).

Surykatki zamieszkują suche sawanny, pustynie i półpustynie południowoafrykańskiego interioru. Chowają się przed słońcem i drapieżnikami w szczelinach skalnych, kopcach termitów i norach, pozostawionych przez inne ssaki lub wykopanych przez nie same. Surykatki poruszają się w grupach liczących do 30 osobników o ścisłej strukturze społecznej. Na czele grupy stoi dominująca para, która zazwyczaj jest jedyną, która się rozmnaża. Jeśli potomstwo nie pochodzi od dominującej samicy, decyzja o utrzymaniu go przy życiu należy do przywódcy pary. Dominujące samice mogą znęcać się nad podległymi samicami, zabierać ich młode z nor, a nawet je zabijać. Dieta surykatek obejmuje również jadowite węże, pająki i skorpiony, ponieważ surykatki radzą sobie z ich jadem i są na niego odporne. Nazwa surikata wywodzi się z języka francuskiego, gdzie souris-chat oznacza coś w rodzaju "małej myszki".

Surykatki zamieszkują suche sawanny, pustynie i półpustynie we wnętrzu Republiki Południowej Afryki. Chowają się przed słońcem i drapieżnikami w szczelinach skalnych, kopcach termitów i norach, za innymi ssakami lub same je kopią. Surykatki poruszają się w grupach liczących do 30 osobników o ścisłej strukturze społecznej. Na czele grupy stoi para dominująca, która zazwyczaj jako jedyna się rozmnaża. Jeśli niedominująca samica ma młode, o tym, czy przeżyją, decyduje lider pary. Dominująca samica może znęcać się nad podporządkowanymi sobie samicami, wyciągać ich młode z nor, a nawet je zabijać. Surykatki jedzą także jadowite węże, pająki i skorpiony, gdyż surykatki radzą sobie z ich trucizną i są na nią odporne. Nazwa surykatka ma pochodzenie francuskie, gdzie souris-chat oznacza coś w rodzaju „myszy-kota”.

Łabędź wielki jest jednym z największych ptaków w Republice Czeskiej. Ma długie, białe ciało z krótkim ogonem, czarnymi nogami i długą, smukłą szyją, którą nosi podczas pływania w pozycji pionowej lub lekko zakrzywionej jak as. Dziób jest pomarańczowy z czarnym paznokciem na końcu; u nasady zmienia się w czarny ząb z wydatnym guzkiem. Broniąc swojego terytorium, łabędź syczy, czemu zwykle towarzyszy asowe zgięcie szyi i trzepotanie skrzydeł. Łabędź krzykliwy żywi się głównie roślinami wodnymi i roślinami rosnącymi na brzegach. Buduje duże gniazda z wikliny i trzciny na brzegach jezior, stawów oraz na brzegach bieżącej wody. Na przełomie marca i kwietnia samica składa w nim zwykle od 5 do 7 zielonkawych jaj. Okres inkubacji trwa około 35-38 dni. Długość ciała: 145–160 cm, rozpiętość skrzydeł: ok. 235 cm, waga: 8–12,5 kg.

Słoń afrykański to ssak z rzędu ośmiornic, który dorasta do 4 m wysokości. Słonie można spotkać w lasach deszczowych, na sawannach oraz wspinać się na obszary górskie do 5000 m n.p.m. m. Słonie są dość elastyczne - jedyne, co jest dla nich ważne, to wystarczająca ilość jedzenia i wody na terytorium. Cechą charakterystyczną są dwa wrażliwe „palce” na końcu wrażliwej trąby, które służą do oddychania, wąchania, picia, brania prysznica i karmienia. Kolejną cechą charakterystyczną są ogromne, mocno zakrwawione płatki uszu na dużej głowie, przez które traci dużo nadmiaru ciepła, zapobiegając przegrzaniu podczas gorących afrykańskich dni. Słonie afrykańskie są zwierzętami społecznymi i trzymają się razem w dobrze zorganizowanych grupach liczących od dziesięciu do dwunastu samic i ich młodych. Słonie są zwierzętami roślinożernymi. Ich dieta zależy bezpośrednio od tego, gdzie dana osoba się znajduje. Ale każdy musi codziennie organizować nawet 225 kg jedzenia. Tak dużą ilość pożywienia muszą spożywać od 15 do 18 godzin dziennie. To sprawia, że mają tylko około 4 godzin dziennie na sen. Ponadto pożywienie nie jest dobrze przetworzone w organizmie i wykorzystuje się tylko 35-40%, dlatego słoń produkuje dziennie do 180 kg odchodów i 40-60 litrów moczu. Jedno młode rodzi się zwykle po 22 miesiącach ciąży. W wyniku hienizmu człowieka co roku zmniejsza się liczebność około 8% słoni. Myśliwi zabijają nie tylko dorosłe, czasem rekordowo stare i duże słonie, ale wraz z nimi giną także ich osierocone młode.Na wolności słonie dożywają 65-70 lat.

Zamieszkuje sawanny, półpustynie i obszary górskie w Afryce Zachodniej i Wschodniej i jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych sępów afrykańskich. Jest to średniej wielkości sęp o wadze od 4 do 7 kg i długości ciała około 94 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 218 cm. Ma stosunkowo słaby węch, ale wyjątkowo dobry wzrok, którego wykorzystuje do znalezienia ofiary. Sęp afrykański buduje z gałęzi i roślin duże gniazdo, w którym składa jedno jajo (wyjątkowo do trzech). Inkubacja około 56 dni. Stale zbliżają się do tuszy i mogą na przykład zdenerwować lamparta i opuścić tuszę.